Ik was vijf jaar oud. Het was een warme dag in de zomervakantie en ik speelde, zoals iedere dag, met mijn winkeltje. Ik bepaalde de prijs van mijn plastic tomaten en bananen en verbeeldde klanten en drukte in mijn winkel. Ik vertelde mezelf een verhaal, voor mij het grootste plezier!

 

Al zolang ik me kan herinneren, hebben mijn ouders een tuincentrum aan huis. Er was daardoor altijd een aanloop van mensen. Als een klant iets uit de tuin wilde kopen, dan betaalde hij of zij bij ons in de berging. Het was daardoor nooit saai thuis, iedereen liep door de achterdeur naar binnen. En die berging, was tevens ook mijn speelkamer.

 

De koude stenen vloer maakte het en fijne speelplek op die warme zomerdagen, zo ook op een dinsdagmiddag in mijn herinnering. Mam was aan het werk en ik dus ook. Zij hielp de klanten van het tuincentrum en ik was aan het spelen in mijn winkeltje. Hier verkocht ik groente, fruit en melk. In de vorm van plastic speelgoed en kartonnen verpakkingen natuurlijk ;). Iedere keer dat mijn moeder binnenkwam, dat hoorde ik aan de piepende deur die openging, vroeg ik haar vriendelijk: “Mevrouw, wilt u misschien deze bananen kopen”? En mocht een van de klanten uit de tuin binnenkomen, dan vroeg ik beleefd of zijn melk op was.

 

Echter merkte ik na een tijdje op dat mijn werk in de winkel anders was dan het werk van mijn moeder. Zij had echte producten en echte klanten die betaalden met echt geld. In mijn winkel lagen speelgoed bananen en mijn fictieve klanten betaalde met lucht. Al snel bedacht ik een oplossing… Toen mama weer naar binnenkwam met een betalende klant, greep ik mijn kans en haalde zo een paar guldens uit de kassa. Helaas duurde dit spelletje niet langer dan vijftien minuten en dus moest ik het echte geld weer inleveren. Al kreeg ik er dit keer geen lucht voor terug. Ik kreeg speelgoed geld!

 

Laatst dacht ik ineens weer aan deze ervaring van mijn vijf jarige ik. Het valt me op dat ik ook toen al bezig was met een gevoel, ik was opzoek naar echtheid. Waar een ander kind urenlang een fictief kopje thee kan drinken en deze ook tien keer aan jou aanbiedt, merkte ik vrij snel dat er iets miste. Ik miste thee in mijn plastic theeservies en geld in mijn speelgoedkassa. Het lijkt een klein detail, maar er ontbrak iets groots voor mij: een gevoel. Iets dat ik kon voelen, ruiken, horen, proeven en/of zien.

 

Het is natuurlijk geen toeval dat dit nog dagelijks de basis is van mijn waarden tijdens een ontwerpproces. Ervaren met zintuigen is ook nu heel belangrijk voor mij. Zou in deze ervaring mijn liefde voor details doormiddel van gevoel zijn begonnen?

​

Lotte de Jong

​

P.S. Ik ben nieuwsgierig: heb jij een jeugdherinnering die nu past bij je huidige werk- of levensvisie?

Je kunt je antwoord hieronder delen, ik ben de enige die het zal lezen!

 

​

​

​

​